PLAY
WArd/waRD Ann Van den Broek
Skakanie na skakance, wymyślanie układów tanecznych przed lustrem, budowanie własnego świata z Lego lub klocków. W chaosie teraźniejszości „Play” przywraca dziecko w nas. Ten spektakl eksploruje wyobraźnię jako schronienie, konieczność, i sposób na przejęcie kontroli nad tym, co większe od nas samych.
W „Play” choreografka Ann Van den Broek odkurza swoje lalki Barbie. Bada zabawę jako istotną potrzebę, jako sposób na ucieczkę od tego, co wydaje się nie tak, lub na konfrontację z tym, co jest nie tak. Zabawa nie jest nostalgiczną tęsknotą za utraconym dzieciństwem, ale ostrym, fizycznym poszukiwaniem, pogłębiającym napięcie między wyobraźnią a rzeczywistością. Zabawa jako opór, ukojenie, i wyraz tego co niewypowiedziane.
Spektakl jest surowy, poetycki i bezpośredni. Poprzez taniec, performans, transmisję wideo na żywo, szorstką ścieżkę dźwiękową i intensywny język fizyczny, performerzy nieustannie poruszają się między światem wewnętrznym a zewnętrznym. Budują, wspinają się, upadają i bawią się - tam, gdzie fantazja i rzeczywistość spotykają się i zderzają.
koncepcja i choreografia Ann Van den Broek
wykonawcy Jean-Gabriel Maury, Marion Bosetti, Isaiah Selleslaghs, Yoko Haveman, Omar Karabulut, Guilherme Carvalho
stażystki Mira Sopart, Ana Paula Lemus Payiatsou
muzyka Sjoerd Bruil
światło i wideo Bernie van Velzen
scenografia Niek Kortekaas
kostiumy Mariëlle Vos we współpracy z Ann Van den Broek
oko zewnętrzne Marc Vanrunxt
fotografia Rio Staelens
premiera 4 października 2025, Nederlandse Dansdagen / Bordenhal, Maastricht (NL)
•
Muzeum Ciał
choreografia Maria Stokłosa, kuratorka Magdalena Komornicka
Instalacja choreograficzna prezentowana w przeszklonej galerii Muzeum Sztuki Nowoczesnej na parterze, w Galerii A. Przestrzeń ta łączy wnętrze instytucji z miejskim otoczeniem – znajduje się na styku, w przejściu. Instalacja ma przyciągać uwagę i kierować ją na ciało: nasze własne ciała, ciała tancerek i tancerzy, a także na obecność ciał w przestrzeni Muzeum i miasta.
„Muzeum ciał” proponuje rozszerzenie pola doświadczania sztuk wizualnych z dominującego wzroku (wykluczającego niewidzących, nierzadko wiążącego się z dystansem i oceną) o słuch i cielesną obecność. W tańcu oznacza to uważność skierowaną na własne ciało, myśli i wyobrażenia. Taniec nie funkcjonuje tu jako formalny pokaz, lecz jako sposób przetwarzania bodźców – forma aktywnego badania rzeczywistości poprzez ciało jako aparat percepcyjny. Improwizujący tancerki i tancerze reagują na dźwięki i obecność widzów. Ich ruch nie opiera się na zdefiniowanych figurach, lecz na dostrajaniu się do kontekstu i wchodzeniu w relacje z otoczeniem.
„Muzeum ciał” działa jak filtr percepcji – uwrażliwia na sposób, w jaki postrzegamy innych i siebie w przestrzeni publicznej. Przypomina, że nasze widzenie nie jest neutralne. Kształtują je społeczne konteksty, normy kulturowe, przyzwyczajenia, struktury władzy. Tańczące ciało aktywnie uczestniczy w definiowaniu relacji z otoczeniem, staje się narzędziem komunikacji, medium – żywym i politycznym. Skupienie i uważność, których wymaga ta interakcja, mogą też pomóc odbierać inne formy sztuki – wolniej, z refleksją i otwartością na cielesne doświadczenie.
Tytuł projektu nawiązuje do pierwszej choreograficznej interwencji w nowej siedzibie MSN-u, zrealizowanej na jej otwarcie w październiku 2024 roku. Odwołuje się również do idei Musée de la danse Borisa Charmatza, który szukając nowych kontekstów do prezentacji choreografii i tańca, podkreślał jego rolę jako politycznego medium o natychmiastowym, cielesnym oddziaływaniu.
choreografia Maria Stokłosa
wykonawcy wykonawczynie Omar Karabulut, Kaya Kołodziejczyk, Marta Kosieradzka, Magdalena Niedzielska, Piotr Stanek, Maria Stokłosa
współpraca dramaturgiczna Przemek Kamiński
światło Aleksandr Prowaliński
kostiumy Olga Jurewicz
opracowanie muzyczne daisy cutter
kuratorka Magdalena Komornicka
wsparcie techniczne Marek Franczak, Łukasz Zygarlicki
produkcja Katarzyna Szybińska
identyfikacja wizualna i grafika instalacji Gosia Stolińska, Martyna Wyrzykowska
koordynacja komunikacji Anna Cygankiewicz
redakcja prowadząca Aleksandra Urbańska
komunikacja Przemysław Rydzewski, Aleksandra Urbańska, Iga Winczakiewicz, Olga Zawada
tłumaczenie Christopher Smith
redakcja językowa Lingventa
fotografia Pat Mic
premiera Warszawa, Polska, 20–23 maja oraz 27–30 maja 2025
•
EXODOS
choreografia Przemek Kamiński
Performans podczas otwarcia nowego budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
EXODOS (gr. éksodos – „odejście”) to pieśń śpiewana przez chór na zakończenie tragedii. Nie wprowadza nowych zdarzeń, ale jest ich podsumowaniem oraz liryczno-moralistycznym komentarzem.
EXODOS to ostatnia część 5-letniego researchu Przemka Kamińskiego, skupionego na badaniu życia i twórczości amerykańskiego tancerza i choreografa Freda Herko.
EXODOS to koncert tańca, który celebruje koniec i początek, przywołując queerowego utopijnego ducha Herko - ducha tego, co niedokończone, zbyt późne i jeszcze nieobecne. Nowa siedziba Muzeum Sztuki Nowoczesnej staje się tu horyzontem przepełnionym potencjalnością, a taniec narzędziem wyobrażania, afirmowania i ornamentacji.
choreografia Przemek Kamiński
kreacja i performans Michał Przybyła, Omar Karabulut
produkcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
fotografia Pat Mic
premiera Warszawa/ Polska, 29,30.10.2024
•
Scena Tańca Improwizowanego [SIC!] Saute
curators Ilona Trybuła, Aleksandra Bożek-Muszyńska
Wydarzenie ma formę cyklicznych wieczorów, w których uczestniczą osoby związane z polską sceną improwizowaną. Jest to emanacja międzynarodowego festiwalu improwizacji tańca, który od swojej pierwszej edycji w 2007 r przedstawiał i wprowadzał mało znane wówczas w Polsce metody tworzenia, prezentacji i edukacji przez improwizację. Teraz sytuacja się zmieniła i śmiało możemy powiedzieć, że ta dziedzina sztuki istnieje i się rozwija. Potrzebujemy więc stałych i regularnych prezentacji! I jest nią właśnie Scena Tańca Improwizowanego [sic!] w odsłonie “saute”.
“Saute” to proces odkryty i dość surowy. Sens i forma saute. Mamy ciało, mamy myśl, wyobraźnię, podłogę. Mamy cały świat zewnętrzny i wewnętrzny, konteksty i powody, żeby tworzyć. I korzystamy z zasobów “królowej” twórczości - improwizacji, która dużo wymaga i jeszcze więcej oferuje. To proces, który nigdy się nie kończy, możliwości twórcze ma niewyczerpane i z zasady to 100% życia w życiu. To wiele metod i technik precyzyjnego tworzenia, gdzie proces jest równoznaczny z działaniem finalnym.
kuratorki Ilona Trybuła, Aleksandra Bożek-Muszyńska
Warszawa/ Polska, 29.06.2024; 12.04.2025
•
Walpurgisnacht
Opera Rara
Teatr Łaźnia Nowa
Felix Mendelssohn: Die erste Walpurgisnacht
Johannes Brahms: Alt-Rhapsodie
choreografia i performance Piotr Stanek Olga Bury
performance Omar Karabulut
scenografia i aranżacja przestrzeni Mateusz Mioduszewski
wsparcie dramaturgiczne Konrad Kurowski
kostiumy-spodnie rzeźby Karina Mińkowska-Pado
alt Justyna Ołów
tenor Krzysztof Lachman
bas Jakub Borgiel
Capella Cracoviensis
dyrygent Jan Tomasz Adamus
premiera Kraków/Polska 11 luty 2024
•
Na tej stronie prezentowane są działania Omara od początku 2024 roku, ukazujące kierunek aktualnych poszukiwań artystycznych. Wcześniej rozwijał się przede wszystkim jako tancerz, współpracując z Jackiem Łumińskim przy spektaklach Przejścia, CPH4 i Wrócę tu po swoje serce, oraz z Maciejem Kuźmińskim w produkcjach Plateau, horyzont zdarzeń - nagrodzonym podczas Rotterdam International Duet Choreography Competition i Every Minute Motherland. Równolegle współtworzył Vagabond Physical Collective, z którym zrealizował spektakle Lorem Ipsum, Koncert żałobny na sześciu tancerzy oraz Co tu tak dudni?. Jego pierwsza praca solowa, Terminal B, została uhonorowana I nagrodą w konkursie choreograficznym 3...2...1...Taniec! podczas Krakowskiego Festiwalu Tańca, stając się początkiem jego autorskiej drogi. Od tego czasu rozwija swoje działania choreograficzne. Realizował zarówno produkcje, jak i autorskie projekty w ramach programu Przestrzenie Sztuki Taniec w Katowicach, a także pracując w Zakładzie Tańca Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, gdzie stworzył m.in. spektakl dyplomowy Low States.
•